رسیده گـم شده‌اش محـشری شده بر پا            غریبِ زخمی و عطشان، خوش آمدی بابا
به سینه می‌زند از غم خرابه هم امشب            سری نشـسته در آغـوش دخـتری تنها

سه سـاله است ولـی قـد خـمیده می‌آیـد            گرفته دست به پهلو چو مادرش زهرا
پر از جراحت و درد است جسم بی‌تابش            ز بـس دویـد پی نـیـزه‌دار در صـحـرا
نگفت از غل و زنجیر و از اسارت خود            نـشـان نـداد بـه بـابـا کـبـودِ سـیـلـی را
نـگـفـت از غـم بـازارِ کـوفـه و عــمّـه            مصیـبتی که کـشـید عمه زیـنـبش آنجا
نگفت دست حرامی کـشیده از گوشش            دو گـوشواره که بابا خـریده بود اما...
فقـط از آن سر بی‌تن سـوال کرد مگر            نبـوده جـدّ تو ای بی‌کـفن، نـبی خـدا؟!
گذاشت سر به گـلوی بریده و جان داد            امان ز غربت و هجران امان ز شام بلا